نقد فیلم کاپیتان زیرشلواری Captain Underpants: The First Epic Movie

دو پسربچه بازیگوش در یک مدرسه ابتدایی، مدیر سخت‌گیر و بدخلق خود را با استفاده از هیپنوتیزم تبدیل به یک ابرقهرمان بامزه و بدون لباس می‌کنند تا در ادامه بتوانند به جنگ یک پرفسور نابغه‌ی جامعه‌ستیز که اخیراً به‌عنوان معلم علوم در مدرسه‌ی آن‌ها استخدام شده و قصد دارد که خندیدن را برای همیشه نابود کند، رفته و جلوی او را بگیرند.

اگر شانس آورده و تریلر فیلم انیمیشن "کاپیتان زیرشلواری" را ندیده باشید دیدن این اثر برای شما لذت‌بخش‌تر خواهد بود چراکه محتویات پیش‌نمایش فیلم انتظار شما را بالاتر از واقعیت موجود برده و در هنگام دیدن کامل فیلم کمی احساس وازدگی خواهید کرد. مطابق خیلی از انیمیشن‌های بلند سینمایی شوخی‌های زبانی و کلامی متعلق به دبیرستانی‌ها یا حتی بالاتر است درحالی‌که تصاویر بیشتر برای دبستانی‌ها ساخته‌وپرداخته شده است. ایده‌ی ابرقهرمانی که بدون شلوار احمق وار به کمک مردم درون خیابان‌ها می‌رود برای یک انیمیشن، تروتازه به چشم می‌آید که البته قسمت‌های بیشتر خنده‌دار داستان (فیلم) از کاراکتر مدیر یا ناظم مدرسه ناشی می‌شود که پتانسیل بالایی جهت همواره مسخره شدن دارد. شوخی بچه‌مدرسه‌ای‌ها را با مدیر بداخلاق سخت‌گیر یا هالوی ساده‌دل را در خیلی از فیلم‌ها و سریال‌ها دیده‌ایم اما اینکه او را توسط هیپنوتیزم تبدیل به یک قهرمان کنند که با شورت به جنگ پلیدی ها بشتابد انصافاً بامزه و بدیع است. هویت کاپیتان زیرشلواری سال‌هاست که توسط "داو پیکلی" Dav Pilkey شکل گرفته و در کتاب‌های کمیک، مصور شده است و ماجراهای او به زبان‌های مختلف در بسیاری از کشورها توسط کودکان (خصوصاً دبستانی‌ها) دنبال می‌شود. اما در اثری که کمپانی دریم ورکس Dream Works آن را روانه‌ی سینماها کرده مشکلاتی را می‌بینیم که مسلماً از چشم کودکان مخفی مانده درحالی‌که بزرگ‌ترها آن را تا حدودی احساس می‌کنند. فیلم پر جنب و خروش آغاز شده و جوک‌ها و شوخی‌ها با سرعت بالا و با موفقیت تعریف می‌شوند. مقدمات برای ظهور کاپیتان به‌خوبی فراهم‌شده و شخصیت جدید مدیر مدرسه در شکل یک ابرقهرمان، به فضای کمدی فیلم وسعت و جهت می‌بخشد تا اینکه شخصیت منفی فیلم یعنی معلم جدید علوم (Professor Pee-Pee Diarrheastein Poopypants) از راه می‌رسد و نه‌تنها مطابق فیلم‌نامه خندیدن را از بچه‌های داخل فیلم می‌گیرد بلکه بسی فراتر از آن بینندگان را که تابه‌حال لبخندزنان ماجراها را دنبال می‌کردند نیز اندوهناک می‌سازد. ازاین‌پس دوربین از کاپیتان با آن شکم ورقلمبیده‌ی برهنه‌اش رو برمی‌گرداند و بیشتر وقت بر معلم پیر بدعنق حوصله سر بَری متمرکز می‌شود که به‌راستی روند خنده زدن را در هر دو عالم متوقف می‌کند. تصور می‌شود بین دو شخصیت مثبت و منفی فیلم نوعی غیر وابستگی وجود دارد که شکافی میان آن‌ها انداخته که حتی جنب و خروش و شوخی‌های دیگر شخصیت‌ها هم به پر کردن این شکاف کمکی نکرده است. این کاراکتر نَچسب، کشش میان پدیده‌ها در فیلم را سست و آمپر شادمانی تماشاگران را به‌طرف پایین هل می‌دهد و بیننده در کشمکش بامزه و بی‌مزه بودن هاج و واج می‌ماند. در حقیقت فعالیت و استایل کاپیتان زیرشلواری در سِمت یک ابرقهرمان با همین‌ها در نزد معلم علوم از یک جنس نیستند. شاید در کتاب‌های مصور به دلیل ذاتی این‌چنین فاصله‌ای دیده نشود اما در اقتباس سینمایی این ناهماهنگی موجود است. بااین‌همه فیلم به دلیل داستان متفاوت، شوخی‌های کلامی حساب‌شده، تحرک خوب و تجربه کمپانی و تیم سازنده، آن‌قدر توان دارد که بیننده را امیدوار نگاه داشته و او را از پرداخت پول بلیت پشیمان نسازد.

از نام فیلم هم مشخص است (کاپیتان زیرشلواری: اولین فیلم حماسی) که از ابتدا قرار است دنباله‌هایی برای آن ساخته شوند. درنتیجه ایده، استعداد، تلاش و بودجه‌ی تیم تولیدکننده‌ی فیلم از همان ابتدا سهمیه‌بندی می‌شود. پس شما شاهد یک اثر نخواهید بود که با حداکثر توان ساخته شده باشد. این مهم‌ترین دلیل است که چرا کاپیتان زیرشلواری را به‌عنوان یک فیلم سینمایی جامع و جاافتاده قبول نکرده‌اید. آثاری که در ابتدا فقط برای یک قسمت ساخته و پس از موفقیت مقرر می‌شود تا دنباله‌ای بر آن بسازند لااقل این مزیت را به همراه خودش دارد که تیم سازنده تمام آنچه را داشته برای بهترین شدن آن صرف کرده است و به همین دلیل ساده، معمولاً دنباله‌ها مانند قسمت اصلی جذاب و فکورانه نیستند. ولی در مورد این فیلم درست است که قسمت اول شاهکار نیست اما قسمت های آتی ممکن است به همین کیفیت ارائه شوند. فیلم از گرمای خوبی برخوردار است و اگرچه و طبیعتاً عمیق نیست اما به‌غیراز پردازش شخصیت معلم علوم به هدف خود رسیده است. من در اواسط فیلم نتوانستنم جلوی چرت زدنم را بگیرم اما مطمئن هستم که کوچولوها توانسته‌اند با چشمانی کاملاً باز و ذهنی هشیار تمام ماجراها را دنبال کنند. نهایتاً فیلم آن‌قدر قدرتمند ظاهر نشد که مرا برای دیدن قسمت‌های بعدی وسوسه کرده و منتظر نگاه دارد. شاید به دلیل اینکه واقعاً این انیمیشن برخلاف بسیاری از همنوعانش برای مسن‌ترها ساخته نشده است و اگر بزرگ‌سالی به تماشای آن می‌رود به‌احتمال بسیار، فرزندش را همراهی کرده و در سالن سینما با قهقهه‌ها و هیجان فرزندش او هم شادمان و راضی می‌شود.