نقد فیلم تنت Tenet

فیلمی که با آن روبرو هستیم نه یک تجربه‌ی حسی بود، نه یک تفهیم علمی و نه یک اعتبار عقلی. در فرآیند فیلم سینمایی سازی که قدمتش به یکصد و بیست سال می‌رسد این یکی از پر اعوجاج ترین محصولات بیهوده‌ای بود که آن را تهی از غریزه، عاطفه و احساس دیدم. مثال خوبی بود برای فیلم ناباورانی که در کمین هستند تا بی‌فایده بودن این سرگرمی را گوشزد کنند و آن را گم‌گشته‌ای در قلمروی پیچیدگی ذهن و حتی ناسزایی به تفنن‌های وابسته به آن بدانند. این فیلم نه‌تنها دفاعیه‌ای از گذشته‌ی درخشان سازنده‌اش نبود بلکه شاهدی بود از درماندگی سلول‌های مغزی که روزگاری با ادغام فعالیت‌های معقول فیلم‌سازی و ایده‌های تجربه نشده‌ی تخیل محور، حواس‌ها را پرت، چشم‌ها را خیره و ذهن‌ها را تحریک می‌کرد. خودشیفتگی خالق آن، همه‌ی گزاره‌های علمی و منطقی فیلم‌سازی را یکی‌یکی باطل کرده و فقط تصور پوچ اینکه این اثر در حال جابجا کردن استانداردهای این صنعت است، با صحنه‌های اکشن دلسردکننده و دیالوگ‌های فوق‌العاده سطح پایین که با یک موسیقی بی‌موقع همراه شده بود، کارگردان را به سمت انفجار حقیری می‌برد که تلفاتش فقط سابقه‌ی او بود و وقت و پول بینندگانی که دل‌خوش بودند از اینکه قرار است شگفت‌زده شوند. بر همین مسیر، انتخاب افتضاح بازیگرهایی که تا همین لحظه هم نفهمیده‌اند که چرا در این صحنه‌ها ورجه‌وورجه می‌کرده‌اند شکاکیت ما را به یقین می‌رساند که آنچه چشمان ما دیده است هویتی با ارزش هنری و حجمی از عقلانیت علمی نبوده است. تدوین نابخردانه‌، بر پرش‌های مکانی متعدد بی‌معنی استوار شده بود تا چیزی شبیه به معکوس فیلم‌های جیمز باندِ اکثرا خوش ساختی باشد بدون مأمور دو صفر هفت خوش‌تیپِ باهوشی که حتی برای لحظاتی هم اصلاً وجود نداشت. با این بودجه هنگفت هیچ پیشرفتی در علم فیلم‌سازی به چشم نیامد و فاصله‌ی فرم تئوری و محتوای تجربی، آن‌قدر زیاد بود که شخصاً از وصله‌پینه کردن تکه‌های دور از هم آن ذله شده بودم. فیلم دائماً در معرض خطر بود و فرضیه‌ی وارونگی زمان و تقریب یک انفجار که فقط در دهان بازیگرهای نامعلوم آن اتفاق می‌افتاد نیز نمی‌توانست استحکام کاذب آن را در مقابل این‌همه انتقادهای صادقانه محفوظ بدارد. Tenet گویی نمایشی بود خالی از جسارت‌های حساب‌شده و نشانی بود از یک استعداد به انتها رسیده و یک انرژی تمام‌شده. فیلم از مرز خطاپذیر بودن کاملاً عبور کرده و اگر پی بردن به اهمیت سوژه و حرف دل را منوط به درک کاملش به‌شرط بارها دیدن می‌کند، بحث کردن با آن دیگر فایده‌ای نخواهد داشت. پیش‌زمینه‌ی سوژه خالی از فرض مشترک آن‌قدر دور از ذهن پردازش شده بود که تصاویر ساخته‌شده از آن، بی‌عمق و بی‌خاصیت از جلوی چشمان درمانده‌ی ما فقط عبور می‌کرد.باید به خاطر داشت که برخی از نظریه‌های علمی تنها در آزمایشگاه‌ها و زیر یک لوپ تماشایی به نظر می‌رسند و اگر بخواهیم بر نمایش غیر جزمی آن‌ها بر روی پرده‌ی عریض سینما اصرار کنیم نتیجه، استفاده‌ی مزاحم گونه از توانایی عقل خواهد بود که خوانش و دیدنش به یک بن‌بست ذهنی غیرقابل توضیح و در مواردی وخیم تر به یک بیماری فکری منجر خواهد شد.

امیر اکبری  از  کرج               20/09/1399

درود بر شما
من تا جایی که میدونم این فیلم بر این نیست که موسقیش خ. ب باشه داشتانش خوب باشه تصویر برداری هیجان و... این فیلم یک الگوریتم پنهان داره که اگه از آخر به اول نگاه کن با فید بک و تنظیم سرعت خاص انگار یک فیلیم دیگه هست.
من همین قدر میگم شما که چندین سال نقد فیلم رو انجام میدی به نظر می تونی فیلم کامل اینطوری ببینی.

فیلمم کن: امیر جان ممنون از خوندن این نوشته و پیامی که ارسال فرمودین. اینگونه فرض کنید که برای دیدن این فیلم باید تشریف ببرید سینما پس برای عمل به توصیه شما چندین بار بایستی به سینما رفت. از طرف دیگر نولان این فیلم را برای کسانی نساخته که آن را از اینترنت دانلود کرده که بارها آن را در خانه ببینند تا بتوانند آن را تفسیر و تعبیر کنند. اگر چندین سال است دارید فیلم می بینید ما توصیه می کنیم از چشمان دیگران هرگز آنها را تماشا نکنید. اجازه دهید غریزه شما کارش رو کنه و از فیلم لذت ببرید یا نبرید. سپس خودتان به قضاوت آنچه دیده اید و شنیده اید از فیلم بنشینید.به خاطر داشته باشید هیجگاه به دیدن برنامه یک شعبده باز با ذهنیت برملا کردن حقه های او نباید رفت، فقط برای دیدن. 

 آوا  از  شیراز               28/09/1399

چون کارگردان کریستوفر نولانه اگه عیب و نقص داشته باشه عیب و نقص هاشو بزرگ می کنید واسه همینه که از امثال شما ها خوشم نمیاد چون افراط کردن و به زمین کوبوندن یک اثر که ویژگی های مثبت کم نداره کار شما هست به خدا

فیلمم کن: اگر به نوشته ی کوتاه ما دقت کنید ما نامی از نولان هرگز نبرده ایم چون بیشتر بر روی اثر متمرکز شده ایم (همیشه می شویم) تا خالق آن. همه ی نام های بزرگ آثار قوی و ضعیف دارند. مگر وقتی از ممنتو، فضاهای بین ستاره ای و تلقین صحبت می شود عموما نقاط مثبت فیلم گفته نمی شود. آوا جان فارغ از اینکه چه کسی چه چیزی ساخته، به خود خود اثر دقت کنید و اگر نقدی درباره ی آن می خوانید خواهش می کنیم به دلایلی که آورده می شود فکر کنید و سعی کنید با سیستم مقایسه ای ذهن خود همه را پردازش کنید تا نتیجه مطلوبی برایتان به دست آید. این اثر ویژگی های مثبت میشه گفت تقریبا ندارد مگر اینکه بخواهید بر اساس نام نولان و سابقه ای که از وی دارید در ذهن خودتان چیزی برایش بیافرینید.   

مهدی  از  کرمانشاه               21/06/1400

سلام بر فیلمم کن عزیز
باز مثل همیشه نقطه نظر و نگاه نقد، منحصر به فرد و جالب بود ، و این در حالیه که هزاران فن پیج و عاشق سینه چاک نولان چه بهبه و چهچه ای راه انداختن و به منتقدان اَنگ تو نمیفهمی و درک نمیکنی رو راه به راه میچسبونن .من خودم عاشق اثر خوبم فارغ از اینکه متعلق به کیه(من ممنتو ،شوالیه تاریکی، تلقین و بین ستاره ای رو خیلی دوس دارم) ، و فیلم رو در شرایط عجیبی دیدم (ما چهار نفر مخاطب نسخه ۴کی و داغ این اثر بودیم ، بینشم صدای داد و فریاد انتقادات و تضاد فاهش علمی به راه بود، خلاصه فریم بای فریم تحلیل برخط ) ولی خودم به شخصه ایده فیلم رو دوس داشتم ، وارونگیه خط زمانی مهیجه والله (Irréversible ۲۰۰۲ این فیلم هم خوش ساخت این ایده رو پیاده کرده) ، هر نام بزرگی پشت اثر تضمین کیفیت و خوش ساخت بودن نیست ، خصوصا" توی هنرهای بصری یا شاهکار میشه و یا ضعیف و گاها" مفتضح .
سلیقه مخاطبم در آخر شرطه، سینما کنار هنر و صنعت بودنش ، تفریحه دلیلی وجود نداره همه از یه فیلم خوشمون بیاد یا بدشون بیاد ، اگه خوشت میاد نیازی نیست باقی رو هم مجاب کنی و بهشون تحمیل کنی و بر عکسش . . .
خیلی ممنونم

فیلمم کن: مهدی جان سپاسگزاریم از لطف همیشگی تو و نظرت درباره این فیلم. به نظر ما نولان از دانکرک تا به اینجا تحت یک سری افکار جاه طلبانه از مسیر خود خارج شده است. منتظر فیلم بعدی هستیم تا ببینیم این مسیر بیراهه ادامه پیدا می کند و یا به استعداد خودش باز می گردد.