فیلم‌های سینمایی و تلویزیونی به هر دلیلی که ساخته شده باشند، چه لذت بخشیدن، چه آگاهی دادن، چه دانایی افزودن، برای دیده شدن باید همگی حاوی یک بن‌مایه‌ی مشترک باشند و آن سرگرم کنندگی است. این اصل خود وابسته به فیلمنامه‌ای همگن و خوش‌ساخت بودن اثر است. اگر به فیلم‌هایی که بالاترین رتبه‌های آثار جهانی را در اختیار دارند نگاهی کنید خواهید دید که اغلب آنان عاری از محتوایی آسمانی، عرفانی و فرا انسانی هستند. در عوض تعداد قابل توجهی از عناصر دخیل در هنر فیلم‌سازی را به عالی‌ترین شکل به کار گرفته‌اند تا فیلم خوش‌ساختی را بیآفرینند. هنگامیکه تماشای یک فیلم با هر مضمونی بیننده‌ی منطقی را برای ادامه دادن مردد نکند شک نکنید که آن فیلم خوش‌ساخت است. هرگونه تقسیم بندی به مانند فیلم های تجاری و هنری و یا تماشاچی عام و خاص برای برخورد لجوجانه با آثار خوش ساخت منصفانه نبوده و توجیهی است برای فیلم‌هاییکه از این نعمت بی‌بهره اند. "فیلمم کن" برای قضاوت کارهایی که در خود منتشر می کند سرگرم کنندگی را بسی با اهمیت تلقی می کند.

به دنبال سلیقه‌ی مخاطب رفتن بزرگترین اشتباه یک هنرمند است. فیلم‌هایی که مطابق با ذائقه‌ی تماشاچی ساخته می‌شوند راه‌های هزار بار رفته‌ایست که نه معرفت‌زا هستند و نه تاثیرگذار. اگر خوب هم ساخته شده باشند بازهم از حد معمولی بیشتر گذر نمی‌کنند. قسمت زیادی از یک اثر فاخر سینمایی محصول روشن ساختن تاریکی مسیری است که یک سینماگر خلاق برای اولین بار از آن گذشته و دیگران را به دنبال خود می‌کشاند. یک بازی استثنایی، یک تدوین خارق‌العاده، یک سناریوی شگفت‌انگیز و یا یک هدایت کننده‌ی عالی هر کدام به تنهایی می‌توانند دیدنی شدن یک اثر سینمایی را تضمین کنند. کنترل برهم‌کنش سایر عوامل موثر با هریک از اینها دیگر از عهده کارگردان خارج است و ممکن است بصورت اتفاقی منجر به شاهکار شدن اثر شود. از نظر "فیلمم کن" تفاوتی نمی‌کند که یک فیلم واقع گرا باشد یا خیالی، مبهم باشد یا ساده، احساسی باشد یا منطقی، تراژیک باشد یا کمدی، چیزی که مهم است پرهیز از عوام‌سواری و انتشار تصاویر مبتذل است که گاهی اوقات شناختن این از آن کمی سخت می‌شود.

از روزگارانی که دوستداران فیلم، نقدها را برای رفتن و نرفتن به سینما می‌خواندند گذشته است. یا تعداد فیلم بین‌های حساس کم شده یا شماره‌ی منتقدین غیرقابل اعتماد بیشتر شده است. در "فیلمم کن" تصور بر این است که نقد امروزی و عمومی فیلم باید همانند ماهیت یک اثرِ تصویری متحرک، پر شور، مهیج و دارای تعلیق باشد. ذکر مکرر مطالب مقایسه‌ای درباره‌ی سازندگان با خودشان و یا دیگران و پرداختن طولانی‌تر از اشاره به جهان‌بینی یا سبک کارگردان‌ها، کسالت‌بار و طفره رفتن از اصل موضوع است. اگر نقد فیلم را برگردان تصویر به متن در جهتی خاص بدانیم یک طرفدار معمولی فیلم که خواننده‌ی هشیاری نیز باشد طالب کلمات و جملات جسورانه‌ایست که یا شوکت اثر را دوچندان کند یا افتضاح فیلم را عیان‌تر. پاراگراف‌های یک نقد، محرک روشن‌کنندگی است نه محلی برای رخ‌نمایی نویسنده‌. تحلیل امروزی آثار سینمایی، دیگر توضیح خالی ضعف و قوت یک اثر نیست. حتی اگر درماندگی آن را بخواهد توصیف کند باید شکوه‌مندانه و هنرمندانه انجام شود.

نوشته‌های درون این وب‌سایت محصول ذهن یک تماشاگر معمولی سینماست. کسی که دیدن فیلم از ضروریات زندگی اوست. آنچه او می‌نویسد برای آندسته از تماشاچیانی است که مانند خودش بلیت می‌خرند، در تاریکی سالن سینما گم می‌شوند، چیزی را پیدا می‌کنند، کف و سوت می‌زنند و دست‌آخر، یا گریان یا خوشحال یا افسرده و یا امیدوار راهی خانه می‌شوند. او این را برای خودش یک حق می‌داند که درباره‌ی این نورهای متحرک افسون کننده که برایش پول داده و وقت گذاشته است نظر داده و آنها را ارزیابی کند. همچنین مایل است آنها را در یک محیط عمومی، معصومانه به اشتراک گذارد. او دوست دارد با آوردن برهان به دیگران بگوید که آیا فیلم شده است یا خیر. او توضیحات خودش را بر حالت درهم‌‌شدگی عمیق تصویر و قصه استوار می‌کند تا ضمن استفاده از قدرت کلمات، بیننده را احساساتی و شاید با اشارات منطقی به داستانسرایی در چارچوب قوانین سینما، آنها و خودش را متقاعد کند. متقاعد به اینکه چرا دوست دارند بازهم فیلم ببینند و با اینکه می‌دانند همه اش فیلم هست چرا اجازه می‌دهند که انواع مرغوبش آنها را دوباره فیلم کنند.