نقد فشرده فیلم شلی Shelley
"شلی" فیلمی است که ظاهراً در چارچوب یک اثر ترسناک تعریف شده است. مادر مجرد و جوانی که برای خرید یک سرپناه کوچک برای تنها فرزندش خدمتکار یک زوج مرموز و انزوا گرفته در ساحل یک دریاچه به‌دوراز شهر می‌شود. وقتی با پیشنهاد کاشت تخمک زن صاحب‌خانه در ازای خرید آپارتمان مواجه می‌شود در برابرش تاب نیاورده و آن را قبول می‌کند اما با رشد جنین به ظاهر شیطانی در شکمش مشکلات جسمانی برای او به وجود آمده و تا از بین بردنش نیز ادامه پیدا می‌کند. فیلم بافت نسبتاً همگن و مناسبی دارد که معدود شخصیت‌های موجود در داستان در تاروپود آن خوب تنیده شده‌اند. کارگردان و نویسنده جوان و ایرانی‌الاصل این فیلم اروپایی، علی عباسی، فیلم را با یک مقدمه پرکشش و البته آرام شروع کرده و به‌پیش می‌برد. اما این مقدمه‌چینی خیلی طولانی شده و تا آخر فیلم هم ادامه پیدا می‌کند و گویی هیچ‌گاه فیلم وارد مقصد نهایی خود نمی‌شود. فیلم مدام ما را منتظر نگاه می‌دارد تا که بترسیم اما این انتظار هیچ‌گاه بسر نمی‌آید. پوستر فیلم شلی تا حدی به پوستر فیلم بچه‌ی رزماری Rosemary’s Baby (1968) ساخته پولانسکی شبیه است و البته خود ماجرا هم گویی تحت تأثیر این اثر معروف نگاشته شده است. عباسی از وارد کردن ترفندهای همیشگی و معمولی دلهره‌آور به اثرش دوری کرده و از آن‌ها در فیلم کمی طولانی‌اش استفاده نمی‌کند. در این خصوص بیشتر از حد لزوم حساسیت به خرج داده و از نیروهای طبیعی هم برای به وجود آوردن محیط رعب آور بهره نمی برد. برخلاف فیلم بچه‌ی رزماری که یک ایدئولوژی شناخته‌شدۀ ترساننده (شیطان‌پرستی) آن را پشتیبانی و هراس را به‌طور ضمنی در عمق وجود بیننده بارگذاری می‌کرد، ساخته‌ی آقای عباسی فاقد این پشتوانه است و از همین رو چیزی دست بیننده‌ی کمی منگ شده را نمی‌گیرد. شخصیت‌های داستان از همدیگر فاصله دارند و پس و پیش آن‌ها مشخص نمی‌شود. از شیطان و یا نشانه‌هایی از او چیزی نمی‌بینیم و نمی‌شنویم و رابطه‌ی زن صاحب‌خانه با یک نیروی ماوراءالطبیعه ی خبیث حتی برای تماشاگران باهوش و دقیق هم مشخص نمی‌شود. پیرو این می‌توانیم به حضور کوتاه و نامعلوم سگ، مرد مو بلند با قدرت‌های روحانی و شوهر مرموز بالاخره هیچ‌کاره اشاره کنیم. انتخاب لوکیشن، فضاسازی و راهنمایی بازیگران خوب به نظر می‌رسد و کارگردان در این خصوص بیش‌ازحد انتظار (به‌عنوان اولین فیلم بلند سینمایی) ظاهرشده است و همین‌ها باعث می‌شود که تماشاچی تا به آخر، فیلم را تحمل کند اگرچه در پایان کمی سرخورده می‌شود. "شلی" ظاهر خوبی از یک فیلم ترسناک باکلاس را ارائه می‌دهد درحالی‌که در باطنش تنها مروری تصویر گونه از برخی آثار موفق در این سبک می‌باشد.