ماجرای فیلم نِرو Nerve

ونوس Venus که به شکل مخفف " وی Vee " او را صدا می‌زنند دختر نوجوانی است که با مادر خود در یک مجتمع آپارتمانی در نیویورک (Staten Island جنوبی‌ترین قسمت و یکی از قسمت‌های پنج‌گانه‌ی نیویورک ) زندگی می‌کند. او علاقه دارد برای ادامه‌ی تحصیل و پس از اتمام دبیرستان که به‌زودی سر خواهد رسید خانه را ترک کرده و به کالجی درجایی دور از خانه برود اما مادر او که به‌تازگی پسر جوانش را از دست داده دوست دارد تا دخترش در یک کالج محلی در نزدیکی خودش ثبت‌نام کند. Vee از اینکه این تصمیم را با مادرش در میان بگذارد واهمه دارد. دوست جذابش سیدنی Sydney یک بازی آنلاین عجیب به نام " نرو Nerve " را به او معرفی می‌کند. نِرو یک بازی آنلاین واقعی غیرقانونی است که در میان نوجوانان و جوانان محبوبیت زیادی پیدا کرده است. آن‌ها یا باید به‌صورت تماشاگر و یا بازیگر به آن وارد شوند. تماشاگران به‌صورت زنده عملیات مهیجی را که بازی از بازیگران می‌خواهد تا انجام دهند را می‌بینند البته برای آن باید پول پرداخت کنند درحالی‌که بازیگران برای انجام عملیاتی که به‌تدریج مهیج‌تر و خطرناک‌تر می‌شوند پول قابل‌توجهی دریافت می‌دارند. ثبت‌نام به‌عنوان بازیگر در این بازی، شهامت کله‌خر گونه‌ای را طلب می‌کند و پس از آن بازیگر باید مراحل بازی را با گوشی موبایل خود فیلم‌برداری کرده تا تماشاگران به‌صورت هم‌زمان و زنده آن را ببینند. سیدنی خود بازیگر این بازی است که توانسته تا مراحل بالایی از آن جلو رفته و محبوبیت زیادی بین تماشاگران کسب کند. Vee در دبیرستان چندان موردتوجه پسرها نیست و از اینکه علاقه‌ی خود را به یکی از شاگردان پسر نشان دهند خجالت می‌کشد. در رستوران، سیدنی با علنی کردن علاقه Vee به شاگرد پسر دبیرستان و جواب منفی او باعث شرمساری Vee می‌شود. او به خانه برگشته و درحالی‌که از دست سیدنی عصبانی است به‌عنوان بازیگر در بازی نرو Nerve به‌عنوان بازیگر ثبت‌نام می‌کند. از اینجاست که زندگی او وارد مرحله‌ی جدیدی از هیجان و امید می‌شود.

در اولین مرحله یعنی شهامت، بازی از Vee می‌خواهد تا به یک رستوران مشخص برود و شخصی را به‌صورت تصادفی و ناگهانی ببوسد. او جوانی که بعداً مشخص می‌شود نامش یان Ian است را بوسیده و 100 دلار به حسابش (حساب مادرش) واریز می‌شود. یان در رستوران شروع به آوازخوانی کرده و با Vee و همراهش گپ می‌زند و عاقبت از Vee می‌خواهد که باهم به مرکز شهر بروند تا پول بیشتری از بازی دربیاورند. Vee ابتدا قبول نکرده اما وسوسه‌ی ادامه بازی و شیرینی آن رهایش نمی‌کند، به یان ملحق شده و دونفری با موتورسیکلت یان به مرکز شهر می‌روند. یان جلوی یک فروشگاه لوکس متوقف شده و Vee با او خداحافظی می‌کند اما در همین لحظه بازی مرحله‌ی بعدی که فقط پوشیدن یک لباس خاص در همان فروشگاه که دستمزدش 500 دلار هست را به Vee پیشنهاد می‌کند. Vee نمی‌تواند از 500 دلار بگذرد و به داخل فروشگاه می‌رود. لباس را پرو کرده و از خود فیلم می‌گیرد و متوجه می‌شود که یان نیز همان کار را دارد انجام می‌دهد. از طرف دیگر بازی از یک بازیگر پسر دیگر به نام تای Ty که او هم به مراحل پایانی بازی نزدیک شده است می‌خواهد که لباس‌های این دو را از فروشگاه خارج کند. از این به بعد Vee حسابی درگیر بازی شده و عملیات خطرناکی را به همراه همبازی‌اش یان مانند موتورسواری با چشمان بسته و خال‌کوبی انجام می‌دهد و از این طریق خیلی سریع طرفدار جمع کرده و علی‌رغم دشت مقدار زیادی پول به مراحل بالای بازی نیز صعود می‌کند. در همین ضمن رابطه‌ای عاطفی میان یان و Vee شروع به شکل گرفتن می کند. از طرف دیگر سیدنی که از پیشرفت سریع Vee غافلگیر شده چندان خشنود نبوده و سعی می‌کند که به هر شکل ممکن جایگاه خود را در میان تماشاگرها حفظ کند.

سیدنی که از صحبت‌های علنی شده‌ی دوستش Vee درباره‌ی خودش و در میان تماشاگران بازی رنجیده است پا به مرحله‌ی بعدی بازی که گذشتن از روی یک نردبان در ارتفاع بالاست می‌گذارد اما موفق نشده و از بازی کنار می‌کشد. همکلاسی Vee که به یان مشکوک شده است از طریق یکی از دوستان هکرش متوجه می‌شود که یان یک بازیگر حرفه‌ای Nerve بوده که قبلاً نیز این بازی را انجام داده است و اکنون برای پیشرفت خود از Vee دارد سوءاستفاده می‌کند. Vee به درخواست یان به مهمانی سیدنی می‌روند. در آنجا او و سیدنی باهم روبرو شده و پس از مشاجره، Vee کار ناتمام سیدنی یعنی عبور از نردبان را انجام داده و وارد مرحله‌ی نهایی بازی می‌شود. همکلاسی Vee حقیقت درباره‌ی یان را به او می‌گوید. Vee عصبانی شده، با یان مشاجره کرده و از او جدا می‌شود و یکی از شروط بازی که خبر ندادن به پلیس است را نقض می‌کند. Vee توسط تای ربوده شده و در یک کانتینر به هوش می‌آید. تلویزیون کوچکی که در آنجا است به او هشدار می‌دهد که خبرچینی عواقب بسیار شومی برای او و خانواده‌اش دارد و تنها راه بیرون رفتن از بازی انجام آن تا آخرین مرحله است. در این هنگام یان او را یافته و حقیقت را در مورد خودش و تای آشکار می‌کند. به گفته‌ی او تای و یان پس از کشته شدن یکی از بازیگرها در دوره‌ی قبل از آن کنار کشیده و جریان را به پلیس گزارش داده‌اند اما پس‌ازآن به زندانیان بازی تبدیل‌شده‌اند و زندگی آن‌ها و خانواده‌شان به‌کلی نابود شده است و این اسارت ادامه خواهد داشت مگر آنکه در آخرین مرحله برنده‌ی نهایی بازی شوند. یان همچنین عنوان می‌کند که چون Vee هم دقیقاً در همین شرایط قرارگرفته فداکاری خواهد کرد و اجازه می‌دهد تا Vee برنده بازی شود. vee درحالیکه این پیشنهاد یان را قبول نکرده از او جدا می‌شود. با همکلاسی خود و سیدنی تماس گرفته و آن‌ها را در جریان نقشه‌ای که کشیده است می‌گذارد و خود راهی آخرین مرحله‌ی بازی می‌شود. سیدنی با تای تماس می‌گیرد و همکلاسی پسر به تیم هکر دوستانش ملحق می‌شوند تا شاید بتوانند که بازی را خاموش کنند. پس‌ازاینکه یک هفت‌تیر به Vee داده می‌شود در محلی شبیه به تئاتر رو باز که تماشاگران در پیرامون آن خارج از دنیای مجازی حاضر هستند با یان روبرو می‌شود. بازی از آن‌ها می‌خواهد که به یکدیگر تیراندازی کنند. Vee از شلیک به یان سرباز زده و در این مرحله تای وارد میدان شده و می‌خواهد که بازی ادامه پیدا کند. از تماشاگران برای ادامه بازی نظرسنجی شده و آنان به شلیک رأی می دهند و تای به Vee شلیک کرده و او ظاهراً می‌میرد. تیم هکرها به موبایل تماشاگران پیغام شریک بودن در این قتل را می‌فرستند. تماشاگران ترسیده و سراسیمه محل را ترک می‌کنند. Vee که خود را به مردن زده بود بیدار شده و جریان این صحنه‌سازی با تای را به یان می‌گوید. بازی بسته شده و هر سه بازیگر زندانی شده از اسارت آزاد می‌شوند و دوستی یان با Vee خارج از این بازی شوم ادامه پیدا کرده و وارد مرحله‌ی تازه‌ای می‌شود.

نقد و بررسی فیلم نِرو Nerve

فیلم حاضر اختصاصاً برای نوجوانان و جوانان کم سن و سال ساخته شده به‌ویژه آن دسته که دل‌بستگی زیاد به گوشی موبایل اسمارتشان و همچنین بازی‌های آنلاین، شبکه‌های مجازی و اشتراک‌گذاری ویدیو در اینترنت دارند. بااین‌حال این اثر جمع‌وجور خوش‌ساخت هیچ مانعی جهت لذت بردن برای بزرگ‌سالان حتی آنان که گوشی‌های موبایل دگمه‌ای نسل قدیم را دارند ایجاد نمی‌کند. قلاب رهاشده‌ی فیلم خیلی زود به دهانتان گیر می‌کند و شما را با خود به عمق آب یا به کلام واضح‌تر اینترنت تاریک Dark Web می‌برد. جاذبه‌ی فیلم در پشت مضامینی مانند ناشناس ماندن و یا خیلی شناخته شدن، ذهن شما را به مرکز فیلم آنجا که دو نوجوان سرخورده از عالم واقعیت حادثه می‌سازند محکم میخ می‌کند. فیلم دوباره قدرت اینترنت و طغیانگری دیجیتالی را برای برخاستن از گمنامی و کم‌رویی و وارد شدن به دنیایی جدید ولو با ریسک بالا را به رخ می‌کشد. پدیده‌ای که به دور از اراده ی یک آقابالاسر زورگو باعث توزیع مناسب دسترسی برای همه ی نوع بشر در همه جای زمین، شده است تا از این رهگذر دختر نوجوانی که کمتر موردتوجه بوده بتواند سرکشی، جنگنده گی، جسارت، محبوبیت و عشق را حس کند. با دست کشیدن بر روی فیلم برجستگی‌های آن را حس می‌کنید و گرمای مطبوع ماجراهای فیلم در جرم بدنتان جریان پیدا می‌کند. کشش فیلم به دلیل واردکردن تناسب در متن فیلم کم نیست و اجازه ترک سینما یا بلند شدن از پشت تلویزیون را به شما نمی‌دهد. اگر داستان و سازندگان فیلم اشتباه دردناک پایان فیلم را مرتکب نمی‌شدند می‌توانستند جلوی سقوط فیلم را از درجه ی یک به دو را بگیرند. جاییکه تناسب تابه‌حال ایده آل فیلم درهم‌شکسته می‌شود و از نوجوانان مظلوم و ساده‌ی فیلم که دل به یک بازی ویدیویی بسته‌اند می‌خواهد که همانند سیاستمداران فرتوت دغل‌باز برای حاضرین سخنرانی کنند و یا آن را بشنوند. مرحله پایانی بازی مانند سایر مرحله‌ها می‌بایست در پشت مانیتورهای کامپیوتر و صفحه‌نمایش‌های موبایل اجرا می‌شد. دلیل کشانیدن کلوزیوم وارانه ی تماشاگران یک بازی آنلاین از پشت نمایشگرها به داخل صحنه‌ی  غیرمجازی فیلم غیرقابل درک و گذشت است. باید تماشاگران سخنرانی موجز اعتراضی قهرمان نحیف فیلم را از پشت شیشه‌های کوچک موبایلشان می‌دیدند نه در درون یک میدان گاوبازی. حتی اگر جملات سخنرانی توسط بازیگران مرحله‌ی پایانی بازی تایپ می‌شد (ساده‌ترین راه ورودی اطلاعات در دستگاه‌های دیجیتال) و توسط تماشاگران خوانده می‌شد بازهم تأثیر آخر فیلم بیشتر از این می شد. بر اساس منطق بکار رفته در فیلم، ردوبدل شدن احساسات نباید مستقیماً شکل می‌گرفت و حضور واسطه‌ی الکترونیکی (هر وسیله‌ای که به اینترنت وصل می‌شود) که از ضروریات اساسی فیلم به‌حساب می‌آمد نباید این‌گونه ناعاقلانه حذف می‌شد. بیرون کشیدن این گلادیاتورهای کم سن و سال از زیرزمین‌های تاریک خودشان و ترکیب دو فضای مجازی و واقعی برای اعلان پیام غائی داستان ایده‌ی خوبی نبود. صحنه ورود مادر vee در پایان فیلم و همچنین نحوه عملکرد تیم هکرها هم چندان راضی‌کننده از کار درنیامده بود.

هنری جوست Henry Joost و آریل شولمن Ariel Schulman دو جوانی هستند که نرو را بر اساس فیلم‌نامه‌ای از جسیکا شارزر Jessica Sharzer و برگرفته از داستانی به همین نام نوشته‌ی جین رایان Jeanne Ryan کارگردانی کرده‌اند. این زوج کارگردان تمامی فیلم‌هایی که قبل از این اثر در کارنامه دارند را نیز مشترکا ساخته‌اند. یکی از بهترین‌های سری فعالیت غیرطبیعی Paranormal Activity یعنی شماره 3 آن و یکی از ناامیدکننده‌ترین آن‌ها (قسمت چهارم) دست‌پخت همین زوج است. همچنین در سال 2016 فیلم سینمایی دیگری در سبک ترسناک به نام "ویروسی Viral" از این دو بر پرده‌ی سینماها رفت که البته گمنام باقی ماند. اما در سال 2010 یک مستند درباره‌ی اینترنت و شبکه‌های مجازی از این زوج به نام گربه‌ماهی Catfish منتشر شد که سروصدای زیادی به پا کرد و در نزد منتقدین هم با استقبال روبرو شد. فیلم در وصف عشقی که اینترنت باعث شکل‌گیری آن شده بود ساخته‌شده است. احتمالاً همین تجربه‌ی موفق انگیزه‌ای بوده که دوباره آن دو قدم در سرزمین مخاطره‌آمیز اینترنت گذاشته و این بار یک فیلم سرگرم‌کننده از اعماق تاریک این شبکه جهانی بیرون کشیده‌اند. شاید در همین فیلم هم رگه‌هایی از مستند را در برخی حالات هنرپیشه‌ها، حرکات دوربین و لوکیشن ها بتوان یافت. انتخاب هنرپیشه‌ها خصوصاً اِما روبرت Emma Roberts بیست‌وپنج‌ساله عاقلانه بوده و تیپ نه‌چندان جذاب و کمی مأیوس اش کاملاً در قالب شخصیت Vee جاافتاده است. بازی صادقانه‌ی او هم در این نقش بر دلپذیری این فیلم تأثیر خودش را گذاشته است. فیلم‌برداری از زاویه‌ی پایین، صحنه‌پردازی شبه دیجیتال، موزیک متن فیلم و حتی ترانه‌های به کار گرفته‌شده همگی با محتوای مهیج اثر به‌صورت هماهنگ درهم‌پیچیده شده‌اند. کنجکاوی در خصوص علت انتخاب نیویورک به عنوان محلی که قصه در آنجا اتفاق افتاده چندان منطقی نیست اما با توجه به وجود و نفوذ اینترنت در گوشه‌کنار دنیا آیا مکان‌های نیویورکی آن‌هم در شب به‌منظور سوءاستفاده و تاریک‌تر و جنایت‌کارانه‌تر نشان دادن آن‌طرف ناپیدای اینترنت به فیلم ضمیمه نشده است؟

این روزها همه به هم هشدار می‌دهند که پیدا کردن جفت در اینترنت، شبکه‌های وب و وارد شدن به تالارهای جورواجور مجازی مملو از خطر است و همه، تقصیرها را بر گردن بزرگ‌ترین و شگفت‌انگیزترین اختراع بشر در قرن بیست و یکم می‌اندازند. اما اگر کمی صادق باشیم اعتراف می کنیم که ذات اینترنت نیست که این‌همه خوفناک می‌نماید بلکه به این خاطر است که انسان‌های از نوع پلید، نیات خود را از کانال‌های آن به یکدیگر منتقل می‌کنند. عطش دیدن تصاویر خصوصی و برملا شدن رازهای شخصی دیگران از علائق شدید آدمی است که بر گرده ی اینترنت حسابی سنگینی می کند. اینترنت تعداد آدم‌های شرور و پلید را زیاد نمی‌کند بلکه فقط پیغام‌های آن‌ها را جابجا می سازد. انسان‌ها در پناه آن بدون اینکه چهره‌ی خبیثشان هویدا شود آسان‌تر دروغ می‌گویند و شرارت‌هایشان را بر روی سیگنال‌های این شبکه بدون نگرانی جابجا می‌کنند. به تصور من اهریمنی در عمق تاریک اینترنت وجود ندارد فقط موجودات خبیث همین دنیای روشن ما هستند که به درون مدار چاپی دیوایس های متصل به آن خزیده‌ و جا خوش کرده اند. در این میان دولتمردان به دلیل کنترل ناپذیر بودن آن و خطری که از جانب آن احساس می‌کنند به ترسناک بودن آن دامن می‌زنند. سازندگان و توسعه دهندگان این پدیده ی شگرف باید از اینکه یک پیغامبر بی طرف سریع، یک تریبون بی افاده همگانی و یک دلال درستکار را به زمینیان عرضه کرده اند به خود مباهات کنند. به‌هرحال نفوذ به اعماق اینترنت جایی که Deep Web نام گرفته است و خطراتی که در پشت فشردن کلید های کیبورد در کمین خصوصاً نوجوانان نشسته است بار دیگر به قالب یک فیلم سینمایی فرورفته است. این بار و در این فیلم، خود اینترنت نیست که دلهره آور جلوه می‌کند بلکه اینترنت به دلیل نقش واسط‌ه گونه اش یک مقصر معذور شناخته می‌شود. ماجراهای خطرناک تماماً در دنیای واقعی و با امیال انسانی (خواست تماشاگران) شکل می‌گیرد و این شبکه‌ی الکترونیکی تنها برآیند آمال و خواسته‌های غیرعادی تماشاگران را مانند یک خط ارتباطی به بازیگران منتقل می‌کند. Vee که در دنیای واقعی تابه‌حال دیده نمی‌شده به لطف یک ارتباط زنده و فیلم گرفتن از کارهای احمقانه و به اشتراک‌گذاری آن، از یک موجود خجالتی بدون اعتمادبه‌نفس به یک قهرمان اینترنتی بدل می‌شود. او هم‌اکنون خوشحال است و به خواسته‌ی دوران نوجوانی خود یعنی پیدا کردن یک عاشق احساساتی نیز رسیده است. او علی‌رغم هشدارهای بسیار، دل به اقیانوس ژرف وب می زند اما در فضاهای خالی آن گیر نمی‌کند، از جنگل تاریک و پر از درنده‌ی اینترنت به‌سلامت عبور می‌کند و از بابت آن جایزه ای ارزشمند را نیز دشت می‌کند و همچنین استعدادهای نا شکفته‌اش را برای دیگران آشکار می‌سازد. چند جمله‌ی Vee در مرحله نهایی و در جلوی تماشاگران، عمیق و تأثیرگذار بود و تماشا گران نقاب زده ی این بازی کوچک را رسوا ساخت. آدم‌های بزدل و حقیر، بی‌تفاوت از آنچه در اطرافشان می‌گذرد از درد و رنج بازیگرانی که در مصیبت دچار شده‌اند به هیجان آمده و لذت می‌برند درحالی‌که حتی شهامت برداشتن نقاب از چهره را نیز ندارند. آنها حتی از مسئولیتی که در قبال رنج و اندوه زندانیانی که خود مسبب اسارتشان شده اند نیز بی خبرند و متهورانه در خلوت خود فقط کلیک می کنند. در آخر تنها می‌توان گفت اگرچه ماجراهای فیلم ظاهراً اینترنت را مقصر همه‌چیز نشان می‌دهد اما صادقانه به این نیز اشاره دارد که گناه یک هم‌بستر شدن نامشروع را نمی‌توان بر گردن تختخواب انداخت. این تختخواب نه کسی را بازی می‌دهد، نه کسی را زندانی می‌کند و نه حتی کسی را به پلیس لو می دهد.

م از اصفهان               19/11/1395

سلام
با نقد شما فیلم Gods.of.Egypt رو دیدم، غیر از این که واقعیت رو وارونه نشون میداد، افتضاح بود. حیف قوه ی تخیلمون.
و ظاهرا جست و جوی سایت درست کار نمیکنه

باتشکر

فیلمم کن: بله ، متاسفانه پس از اشکالی که برای سایت پبش آمد بخش جستجو در نشان دادن مطالب قدیمی با مشکل همراه شد.