نقد فشرده فیلم وارکرافت Warcraft

فیلم "وارکرافت" به شکل عجیبی خسته‌کننده بود تا جاییکه پس از گذشت 10 الی 15 دقیقه بسیاری از ادامه دیدن آن منصرف می‌شوند. بسیاری از منتقدین در این مورد متفق‌القول‌اند اما علت آن ممکن است در نزد آنان متفاوت باشد. برخی ایراد را از داستان ازهم‌گسسته‌ی غیر جذاب دانسته‌اند، تعدادی برداشت غیرمنطقی از بازی ویدیویی وارکرافت را مقصر قلمداد کرده‌اند و برخی دیگر نوع و کیفیت تصاویر کامپیوتری را مسبب این خستگی عنوان نموده اند. این‌ها درست است اما به نظر من عیب اصلی در جایی دیگر نهفته است، جاییکه فقط مربوط به این فیلم نمی‌شود و ممکن است به یک اپیدمی غم‌انگیز راه پیدا کند مانند آنچه در سال های اخیر بر سر موسیقی آمده است. مشکل بنیادی این فیلم به دلیل فقدان احساس در داخل آن است. نه آن احساسی که شخصیت‌ها در درون اثر نثار یکدیگر می‌کنند بلکه آن احساسی است که در خلال دیدن فیلم جذب حواس بینایی و شنوایی و نهایتا قلب و روح بیننده می‌شود. دلیل این بی‌احساسی، تنها در استفاده از شخصیت‌های کامپیوتری به شکل افراطی است تا آنجا که این جریان در فضا و داستان نیز منتشر می‌شود. بزرگ‌سالان از طریق آگاهی و خردسالان به شکل غریزی می‌دانند که با موجودات طبیعی که مانند خودشان از گوشت و پوست ساخته‌شده‌اند طرف نیستند و وقتی تماس با این موجودات دیجیتالی از اندازه افزون شود در ایجاد ارتباط انسانی مبتنی بر حواس با مشکل مواجه می‌شوند و اگر این قطع ارتباط طولانی باشد، نشانه‌های بی‌حوصلگی و خستگی نمایان خواهد شد. فیلم وارکرافت تقریباً مملو از این لحظات است تا آنجا که شخصیت‌های انسانی و زنده‌ی داستان نیز تحت تأثیر کاراکترهای مجازی غیرقابل‌تحمل می‌شوند. تراویس فیمل Travis Fimmel ای که در سریال وایکینگ‌ها آن‌قدر کاریزماتیک ظاهر شده بود و دومینیک کوپر Dominic Cooper ای که در سریال واعظ Preacher آن‌قدر شیرین به نظر می‌آمد در این فیلم تبدیل به شخصیت‌های نچسب و غیرطبیعی شده بودند. از لحاظ کاربرد تکنولوژی، شاید اگر این فیلم چند سال پیش ساخته می‌شد یک شاهکار نام می‌گرفت اما پس از انبوهی از این قبیل فیلم‌ها که هنرپیشگان انسانی فقط با خودشان در محیط‌های سبزرنگ کلنجار می‌روند و با سایه‌هایشان حرف می‌زنند، جلوه های این اثر عادی شده و فیلم به این وضعیت ملال آور دچار شده است. با دیدن این قبیل فیلم‌ها کم‌کم برای آینده سینما نگران می‌شویم. درجاییکه باید سرگرم می‌شدیم تا غم و غصه‌های خودمان را فراموش کنیم حالا یکی دیگر هم به این نگرانی ها اضافه شده است و آن‌هم غصه‌ی خود سینماست.

حسین از شیراز               09/07/1396                           

فیلمی مزخرف که با دور سریع نگاه کردم و چیز دندان گیری پیدا نکردم....