نقد فشرده فیلم وقتی چراغ ها خاموش می شوند Lights out

فیلم "وقتی چراغ‌ها خاموش می‌شوند" یک ماوراءالطبیعه ترسناک است که بر اساس فیلم کوتاهی با همین نام و از سال 2013 ساخته شده است. دیوید سندبرگ جوان David F. Sandberg وقتی نقدهای مثبتی از این اثر کوتاهش دریافت کرد، آن را به‌صورت یک فیلم بلند در سال 2016 روانه‌ی پرده‌ی سینماها نمود که هم در فروختن بلیت و هم نزد منتقدان بازار گرمی داشت. قدرت کنترل وی بر روی آنچه فیلم‌برداری کرده است محسوس است و فیلم مانند خیلی دیگر از آثار معمول سینمای دلهره‌ از تکنیک‌های دیداری برای ایجاد ترس استفاده می‌کند با این تفاوت که در نشان دادن عامل ترساننده چندان مبالغه نکرده و سعی می‌کند تا پایان فیلم آن را در تاریکی نگاه دارد. دقیقا نمی‌توان گفت آنچه در این فیلم ما را می‌ترساند، کلیشه‌ای است که هوشمندانه یا تصادفاً تغییریافته و یا طرح تازه‌ای است که به تماشایش نشسته‌ایم. نکته‌ی جالبی که در مورد این اثر وجود دارد این است که این فیلم به هیچ‌چیزی که در داخلش این‌طرف و آن طرف می‌رود چندان واضح نمی‌پردازد و عجیب این است که ازاین‌جهت سود هم می‌کند. شما خیلی متوجه نمی‌شوید که روح پلید سکنی گرفته در تاریکی چرا در خانه ی مادر این بچه هاست، چرا فقط مادر این خانواده را برگزیده، چرا از افراد بی گناه این خانواده کینه داشته و انتقام خود را از آنان می گیرد. این هیولای تاریکی دوست نیرومند که از ذهن پریشان مادر خانواده تغذیه می‌کند طی چه فرآیندی به قاتل‌ خانواده تبدیل شده است. نقطه‌ی شکوفا کننده فیلم در بالا و پایین کردن کلید لامپ‌هاست که مولد روشنایی و تاریکی محسوب می‌شود که این برداشت ساده برگرفته از یکی از قدرت‌های غیرقابل‌کنترل مغز است. برای واضح کردن این کارایی مغز باید گفت اگر دری را به تاریکی باز کنید مغز شما به‌طور غیرارادی تصاویری شبح گونه از چیزی که از آن می‌هراسید را در لحظات اولیه به چشمانتان منتقل می‌کند. فیلم از بازیگران سرشناسی بهره نمی‌برد و ترسا پالمر استرالیایی Teresa Palmer که در فیلم‌های بسیاری نقش‌های فرعی را بر عهده داشته است در مرکز فیلم با بازی متوسطش خودنمایی می‌کند. این فیلم کم‌خرج (5 میلیون دلار) سود خوبی را برای سازندگان فیلم (150) به ارمغان آورده است که تصور می‌شود مستحق آن نیز هستند.